Hubert en de haperende hersenen….

De vrijdagavond is bij ons thuis min of meer heilig. Als dominee werk ik heel veel avonden, maar de vrijdag: dan ben ik thuis, bij Gerda op de bank! Heerlijk. Vaak kijken we samen een detective. “Witse” de commissaris uit Halle is een grote favoriet.
Gisteren was de uitzondering op de regel: ik was met twee vrienden voor het leven uit eten op vrijdagavond. Supergezellig! Maar geen Gerda én geen Witse. Thuisgekomen vroeg ik hoe “Witse” was. Witse “was níet”, vertelde Gerda, want er was iets van 5 mei op t.v. Jammer, niet dat van 5 mei, uiteraard, maar wél “geen Witse”. Vlak voordat ik ging slapen – een mens denkt soms de merkwaardigste dingen en alle kanten op – dacht ik: “hoe heet die acteur ook al weer die Witse speelt?” Niet de belangrijkste levensvraag, ook niet per sé noodzakelijk om een antwoord te hebben op die vraag om te kunnen slapen….., maar ik heb een merkwaardig geheugen. Gerda weet belangrijke dingen, zoals hoe een seringenboom eruit ziet. Zo zei ze het ook deze week tegen me “de seringenboom bloeit weer in onze tuin, kijk maar!” Dan kijk ik wat glazig door het raam naar iets dat bloeit, maar er bloeit zoveel in de tuin… en dan moet ze me die boom weer aanwijzen. Net zoals elk jaar. Maar ik onthoud dan weer de “onbelangrijke dingen”, zoals hoe die acteur ook al weer heet. Net zoals ik opsla dat “Johan Hoogewijs” de componist is van de muziek. Vind het een toepasselijke naam voor een componist. Daarom win ik ook vaak triviant en kun je mij ook best in je team hebben als we 30 seconds spelen. Die spelletjes win je door onbelangrijke dingen te onthouden.
Maar ja…., je wordt wat ouder en dan heb je een “seniorenmomentje”. Komt die vraag van “hoe heet die acteur ook al weer” vlak op voordat je gaat slapen en kun je dus niet slapen omdat je er gromgrom maar niet opkomt hoe hij heet. “Weet jij ook”, zo vroeg ik de al half slapende Gerda, “hoe die acteur heet die Witse speelt?” “Nee….”, klonk het licht slaperig en licht “wat-doet-dat-er-nou-toe” naast me. Ik maar zoeken in mijn hoofd, in alle laatjes. Net zoals je naar een bepaalde schroef zoekt in een kastje met allemaal laatjes: je trekt ze allemaal open, maar die schroef…., die zit er niet in. Was het niet iets met een “u” in de voornaam…, Ludo of zo?
Laat me eerlijk zijn: het komt vaker voor, dat ik namen niet 1,2,3 meer paraat heb, waar het vroeger als vanzelf ging. Het schijnt normaal te zijn voor de leeftijd, maar soms denk ik “Alzheimer-light….” En dat vind ik geen bemoedigende gedachte.
Hoe blij kan een mens dan midden in de nacht zijn, zo rond half vijf, als je even naar de wc moet…. Ik werd wakker en zocht als vanzelf direct verder in de laatjes van mijn hoofd. “HUBERT!”, zó heet hij!!!! En ik dacht, nou ja, dan mag ik die achternaam wel vergeten. Maar – hoe wonderlijk is zo’n brein – “floep”, daar kwam “Damen” achteraan. Volgens mij heet hij Hubert Damen.
Ik zal eerlijk zijn… Ben toch even naar beneden gegaan, mobiel aangedaan, “Witse wikepediaën” en…, yes! Hubert Damen! Ik weer naar boven, Gerda was half wakker. “Ik weet ook hoe die acteur heet die Witse speelt, Hubert Damen…” “Nooit van gehoord”, klonk het half slaperig, “kun je nou mooi weer gaan slapen”. Wijs advies. Ik sliep als een roos.