Ik heb veel aan mijn hoofd: ik kan er mee denken, er zitten twee oren aan waarmee ik kan horen. Met oren, hart, hoofd en de hersenen erin kan ik proberen mensen te begrijpen. Ik heb ook veel aan mijn hoofd op een andere manier: veel verhalen van mensen, zorgen. Ik heb het mooiste werk van de wereld en het is ook pittig. Daarom heb ik vaak een vol hoofd en is een “leeghoofd” voor mij niet een benaming van iemand die dom is, maar van iemand die zijn of haar hoofd wat tot rust brengt. Soms doe ik dat fietsend. Deze zaterdag nog, van Dalfsen naar Hardenberg in m’n eentje. Of misschien fietst God soms ook wat mee. Harry Mulisch zei ooit “mijn ziel gaat niet harder dan 15 km. per uur”. Zoiets is het:  je hoofd leegfietsen. Op fietse à la Daniël Lohues.

Je herkent ze direct: Duitsers en hun kinderen als ze in Nederland zijn en aan het fietsen. Ze dragen allemaal fietshelmen. Van kind tot en met volwassene. Dat is in Duitsland niet verplicht. Maar onze oosterburen zijn heel goed bij en voor hun hoofd: je kunt nl. ontzettende ongelukken krijgen als je met je hoofd op de grond valt bij een fietstocht. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Bij mij nog een klein beetje groter want mijn hoofd wordt leger als ik met mijn handen los fiets. Ultieme vrijheid. Net als hangen in een hangmat en dobberen in zee. Dat doe ik soms dus “met losse handen”. Niet de hele tijd, want ik heb mijn hoofd er verder goed bij, maar op rechte stukken zonder tegenliggers….. Op mijn 8^e viel ik voor het laatst, fietsend zonder handen aan het stuur. Dus ik weet wel een beetje wat ik doe. Maar dom is het natuurlijk wel enigszins. Zeker omdat ik ouder word en elektrisch rijd en er gemiddeld net wat meer ongelukken met ouderen gebeuren op zo’n fiets. Net als Willem Alexander dus ook “een beetje dom”. Zoals roken en bungeejumpen dat zijn. Wij mensen zijn een mengeling van slimheid en domheid en nog veel meer door elkaar. Complexe maar in de grond van de zaak lieve wezens, ieder met onze eigen verhalen en gevechten en vreugden.

Toen we laatst in Duitsland waren heb ik het gedaan: een fietshelm kopen! En sinds die tijd fiets ik op langere stukken met zo’n helm op mijn hoofd. Direct toegegeven, ik vind – ik hoop jullie ook – mezelf charmanter zonder dan mét helm. Ik voel me dan ook een soort Willempie mét helm. Maar naar mate ik langer fiets denk ik: toch zijn die Duitsers – de wijzen wonen in het oosten – klug im Kopf. En daarom word ik steeds vaker Wil-helm dan Willempie. En misschien daarmee een klein beetje trendsettend?