Gisteren maakte Elbert Dijkgraaf, Tweede Kamerlid van het SGP, bekend dat hij terugtreedt als kamerlid. Reden: zijn huwelijk verkeert al een paar jaar in zwaar weer en daarbij speelt de balans (of juist het gebrek daaraan) tussen werk en privé een grote rol. Hij heeft al ander werk gevonden, zodat hij geen gebruik maakt van de wachtgeldregeling (ww) voor Tweede kamer leden. Het bericht maakte op zijn collega-kamerleden veel indruk en hij kreeg respectvol  applaus toen hij vertrok. Ik deel dat respect! Het is altijd een keuze: wat vind ik belangrijker, werk (met aanzien!) of de liefde. En het is óók een keuze of je dan van een wachtgeldregeling gebruik wilt maken óf direct zelf ander werk kiest. Respect voor beide keuzes. Ik hoop dat het Dijkgraaf en zijn vrouw lukt – er zijn vast ook kinderen in het spel en nog jong ook want Dijkgraaf is 48 – om hun liefde en huwelijk te redden. En ik hoop dat hij zinvol werk heeft gevonden.

Dijkgraaf en zijn vrouw zoeken hoop ik professionele hulp in de vorm van relatietherapie. Als predikant kom ik het geregeld tegen dat mensen dat zoeken, relatietherapie. Niet altijd heeft dat succes, soms zijn mensen te ver uit elkaar gegroeid. Dan is scheiden de betere oplossing, zowel voor de ex-partners als voor de kinderen. Maar vaak lukt het óók wel en worstelen mensen samen door een diepe crisis heen en leren ze elkaar als geliefden en als personen beter begrijpen. En beter begrijpen is één van de ingrediënten van elkaar leren vertrouwen, leren waarderen, en zo voeding krijgen om je liefde voor die ander te hernieuwen. Die ander met zijn/haar zwakke punten, fouten, waar je al bijna op was afgeknapt én met zijn/haar lieve kanten. Zoals je zelf overigens ook je zwakke punten en fouten hebt én je lieve kanten. Tenminste bij mij zit dat wel zo en bij Gerda ook al…. Als het dan wél lukt, geeft dat soms verrassend nieuw geluk en waar er kinderen in je gezin zijn biedt het hen een voorbeeld dat er soms een diepe crisis kan zijn in een relatie, maar dat je er ook uit kunt komen.

Nu is dat soms wél letterlijk “zoeken”, die relatietherapie. De reguliere GGZ biedt het niet aan en dat heeft te maken dat het niet in de basisverzekering zit. Allerlei individuele therapieën zitten dat wel. Relatietherapie wordt wél in aanvullende verzekeringen vergoed, maar dan in de wat duurdere pakketten. En dat moet je dus kunnen betalen….. Niet alle psychologen bieden het aan. Zoeken dus!

Kijk, dat vind ik dus écht raar. Misschien wel symptomatisch voor onze tijd: heb je een individueel probleem, dan kun je daar vergoed hulp bij krijgen bij eerstelijnspsychologen. Heb je samen problemen…, dan kun je daar dus géén vergoede hulp bij krijgen. Misschien een signaal dat we in onze samenleving (nou ja, juist níet samen-leving!) wat ver zijn doorgeschoten in het individualisme. Sterker nog, ik heb het meegemaakt dat iemand (goede!) eerstelijnshulp kreeg voor zichzelf, dat daardoor dingen veranderden in de relatie waarbij beide partners graag hulp wilden en degene die de goede psychologische hulp had gekregen te horen kreeg “je bent hier sterker geworden, dat geeft je nu vast de kracht om hier doorheen te komen”. Niet dus…, scheiding, waarvan ik eigenlijk denk dat die met goede relatietherapie voorkomen had kunnen worden. De kosten die er daarna aan jeugdzorg o.a. moesten worden besteed waren vele malen hoger dan wat relatietherapie had gekost. De emotionele schade was nog groter….

In de verkiezingstijd voor de gemeenteraadsverkiezingen heeft het plaatselijke CDA beloofd dat ze gaan proberen om in de voorwaarden voor de collectieve verzekering van de gemeente voor mensen met een laag inkomen relatietherapie vergoed te krijgen. Dat zou écht winst zijn, zeker omdat het gaat om mensen die überhaupt zo’n therapie dus niet kunnen betalen. Ik hou ze graag aan die belofte!!! Nog veel mooier zou het zijn dat het respect voor de keuzes die Elbert Dijkgraaf nu van zijn collega’s in de Tweede Kamer heeft gekregen zou worden omgezet in politieke daadkracht: doe relatietherapie in de basisverzekering om ieder die dat wil de kans te bieden zijn/haar relatie te redden, ongeacht je inkomen.