Ik ben niet de enige, zo merk ik om me heen. Er zijn meer mensen die last hebben van “veel slecht nieuws in de media”. Net een soort van miezerregen waar je langere tijd inloopt. In het begin heb je er nog niet zoveel last van, maar dan gaan de druppels op je bril zitten en wordt je blik minder helder. En dat gemiezer gaat langzamerhand ook in je kouwe kleren zitten die er nat van worden. Je blijft het maar voelen. En erover nadenken. Bosbranden, droogte, lage waterstanden in de Rijn, gasprijzen die gigastijgen, mensen die niet kunnen rondkomen, oorlog die maar duurt, China dat Taiwan bedreigt na een bezoek van mevr. Pelosi, mensen die elkaar bedreigen met de dood in Nederland via social-media omdat ze een andere mening hebben, boeren die boos zijn, natuurorganisaties die vinden dat er vooral doorgepakt moet worden, het klimaat dat echt laat merken dat het menens is enz, ruzie over vluchtelingen. Ik kan nog ff doorgaan, maar dat wil ik juist niet. Want dat is meer misèremiezer.

Normaal – maar wat is sinds een paar jaar nog normaal – is het ergens in juli/augustus komkommertijd qua nieuws. Media zoeken dan naar nieuwsonderwerpen omdat de hele wereld op vakantie is. En dan krijg je van die prettige onderwerpen als weggevlogen papegaaien en jongeren die dronken in het water vallen en daar weer nuchter worden. Maar niks geen komkommernieuws, alleen kommer en kwel. Ik volgde het nieuws vaak en veel tot voor kort. In de morgen een krant en teletekst. En sinds je dat makkelijk op je mobiel kunt vinden dan ook overdag regelmatig een portie nu.nl, afgewisseld met nos.nl enz. Bijna haast als een soort verslaving. Zoals een roker in een onbewaakt moment naar het pakje sigaretten grijpt om maar wat te doen te hebben. Tussen de middag dan vaak ff om 1 uur journaal kijken, daarna om 6 uur nog een keer, 8 uur weer en dan nog ff nieuwsuur om 21.30 uur. Afgewisseld met gezellige discussies op facebook over buitenlanders, boeren enz.

Dat was dus een overdosis. Nieuwsobesitas. En ik dacht: hoe los ik dit op? In mijn werk heb ik vaak en veel te maken met verdriet: gemis van mensen die gestorven zijn, kapotte liefdes en gebroken harten, mensen op zoek naar zichzelf en God, ruzies. In het begin lag ik er wakker van. Ging ook dat leed in de kleren en de pyjama zitten. Van dat wakker liggen werd ik niet beter en de mensen van wie het leed was ook al niet. Sterker nog, mijn gezinsleden hebben ook niks aan mij als ik loop te somberen over dingen waar ik toch niks aan veranderen kan. Gaandeweg heb ik geleerd om het los te laten. Ja, dat heeft ook te maken met geloven bij mij. Mensen toe te vertrouwen aan God. Een beetje zoals een paus die de eerste nacht dat hij gekozen was geen oog dicht deed vanwege zorgen over een miljard (da’s veel!) gelovigen. En de volgende nacht deed hij zijn mijter – pausmuts – af en zei: God, het is uw kerk, niet de mijne. Houdt U de wacht dan ga ik lekker slapen. Hij sliep als een roos. Ik leerde: als ik mensen help door de hele nacht aan ze te liggen denken dan blijf ik de hele nacht wakker. Maar helpt het niet, dan ga ik lekker slapen en ben ik prettiger gezelschap voor mezelf en mijn omgeving én de mensen die op me zitten te wachten.

En dat bracht me op de gedachte om hetzelfde te doen maar dan anders: ik heb mezelf gewoon op nieuwsrantsoen gezet en ben op teletekstdieet gegaan. Da is écht goed voor het humeur en de stemming, merk ik. In de morgen kort een krant, één journaal per dag, buiten lekker een ontbijtje en facebook minimaliseren. Na een paar weken dieet wordt het gewicht van het nare nieuws minder, ikzelf lichter. Alle ellendige dingen worden opnieuw niet anders als ik er veel mee bezig ben. Ik word er wel anders van als ik er minder mee bezig ben. Als er dan geen komkommertijd is dit jaar dan maar wél zorgen voor minder kommer en kwel…..  Word ik een stuk gezelliger van en daar wordt mijn eigen omgeving een beetje beter door.